Almanya ji bo tirkan êdî ne ciyê çopçîtî û çend euro qezenckirinê ye, bervacî bûye ciyê dewlemendî û sermiyan çêkirinê. Ev sermiya hêza duyemîn e, ji bo aboriya tirk. Û ji vê sermiyayê jî çiqas xerc dike li şerê xwe yê qirêj ê li Kurdistanê, derdekî din e.

Tirkeke/î li Almanyayê li ser kolanan yeke/î biyaniyê serreş bibîne, mîna ku dijûnê meriv bide yekser dipirse „türkmüsün?“! Ti car napirse „Tu bi tirkî dizanî?“ Ji wê/wî qey hemû serreş tirk in, ewqas ku îdeolojiya rasîst û faşîst di hiş û rûhê wê/wî da hatiye kolandin!

Heta niha ez rast li tirkeke/î nehatime ku gotibe “Euro”, dibêje ; „lîra“ ji pereyê Ewropayê ra!

Navê tax û kolanên almanî mîna „Gesunburun“ xirab dike, bi tirkî dibêje; „kesîkburun.“

Çend xwendiyên wan ên zanîngehê jê derînin, hemû bi almaniyekî lewitandî dipeyivin…

Jixwe xirabkirina kulturekî, zimanekî, talankirina aborî û dewlemenidiyekî wiha dest pê dike ji aliyê tirkan va. Hêdî hêdî û bi rik, bi rêxistin, fen û hîle. Paşê jî ew guneh û sûcê mezin tê.

Eynî mîna gûr li keysê ye, ku avêt erdê qîlên xwe di qirêkê da diçikîne.

Dema meriv li tevger, rêxistin û bicîbûna tirkan a li welatên Ewropayê binihêre, salên destpêka hatina wan ê Kurdistanê, Enedolê yên salên 900 an tê bîra mirov:

Çi digotin di wan salan da? „Em hêzeke ciwan û şerwan in, em ê „îslamê“ li dijê Bizansa „gawûr“ biparêzên û bi alîkariya emîrê kurd ê Merwaniyan ketin wan welatan û ji hev tarûmar kirin.

Çi kirin di wan salan da, dev ji ola xwe ya şaman berdan, ji bo kamûflaj hema kirasê „îslam“ li xwe kirin, bêku li bejn û bala wan bê. Hîn jî bi vî kirasê sexte digerin. Hostayên kamûflaj û kemînê ne.

Waye ji niha da ji rojavayiyan ra dibêjin: „em bi vê turk-îslama xwe ya nerm(!) we ji ya radîkal diparêzin.“ Û rê li ber xwe vedikin. Fetullah Gulen bîlasebeb di koşkan da najî li Florîdayê.

Qet ne dûrê aqilan e, ku vana ji bo berjewendiyên xwe sibeyê bêjin; “xiristiyanên heqîqî“ em in.

Ji selçûqiyan heta îro çi hat serê wan kultur û welatan? Li dîrokê vegerin.

Çi hatiye, tê serê koloniya wan ê dawî Kurdistanê, herin bibînin.

Nivşên wan tirkan îro jî ji Ewropiyan ra dibêjin em hêzeke ciwan û xebatkar in, çi xebat hebe, çiqas erzan be em ê bikin. Yanê bi gotina wan: „Abî, abî ne îş olsa yaparim!“ dibêje û bi cî dibe.

Ji bo Ewropiyan ev hîn „lê lê“ ye! „Lo lo” jî tê!

Tê, heke Ewropayî hişên xwe winda bikin û deriyên yekîtiya Ewropayê EU ji “Tirkiyê” ra vekin.

Ne kultur dimîne, ne ronesans. Ne azadî dimîne, ne tolerans û ne jî ew demokrasî!

Êdî xwedê jî nikare Ewropayê ji destên zirzûla wan a birçî û ji reşetariya wan xilas bike!

Bila dewlet û nijadperestên tirk jî zêde bi kêfê nekevin û ava devê wan neherike, ku ew dê Ewropayê jî ziwa û talan bikin. Bi vê awayê tola Wiyenayê rakin ji navenda Ewropayê!

Milletên Ewropayê ne kurd in, ku kultur û welatên xwe bi destên akinciyên tirk da berdin.

Demokrasî û şaristaniya Ewropayê wisa zû û hêsan ava nebû. Bi dehan şer û du şerên mezin ên cîhanê derbas kirine, bi mîlyonan xwîn rijandine.

Ne hêsan e ku welatên xwe terkê xirabmaliya tirkan bikin.

Ew ne em in!

Lêbelê zarokên çopçiyan li pişt wan desteka dewleta tirk, di nava bi sedan rêxistin û şîrketan da bi rêkûpêk hewl didin, dixebitin ku van welatan jî pêşî bi rêya nifûs û bazirganiyê û paşê jî bi rêyên ku tên zanîn dagirin.

Gotinên serokwezîrê tirk ku li nîvê Ewropayê li ber çopçiyên dest bi alayên tirk da digot: “Minare rim, kumbet mertalên me ne!”, hîn ji bîr neçûne. Ev e diyariya tirkan ji miletan ra: “Rim û mertal!”

Ew dê Ewropayê bi wan rim û mertalan dagirin (!)

Ev angaşta min dibe ku dûrê aqilan be. Lê îhtimaleke biçûk e.

Jixwe sûc û belayên mezin, ji îhtîmalên herî biçûk dertên!

Çopçî bibe bazirgan wê diya xwe bifiroşe, ji bûkalemûn jî xirabtir wê bikeve her reng û dilqê.

(didome)

SERSAXÎ

Ji ber koça dawî ya mamostayê dilovan Î.Şerîf Wanlî, serê miletê me û malbata wî sax be!

E.D. Mamostayê hemû zemanan www.gelawej.org.de